Pałka wielofunkcyjna typu Tonfa jest jednym z środków przymusu bezpośredniego i jest na wyposażeniu funkcjonariuszy służb mundurowych niemal na całym świecie. Wzór, który używa się dzisiaj w służbach mundurowych został opracowany w latach 70 – tych przez amerykańskich ekspertów policyjnych Lon. R Anderson oraz Paul. D Starret. Ten typ pałki (wzór PR – 24) zyskał i nadal zyskuje sporą rzeszę zwolenników.
Najnowszą odmianą palki PR-24 jest Tonfa Aito. Dzięki dodaniu ramienia Tonfa zyskała wiele nowych możliwości.
Niewątpliwym atutem policyjnej tonfy jest jej wszechstronność w stosunku do konwencjonalnej gumowej pałki. Chciałbym wymienić moim zdaniem negatywne i pozytywne opinie na temat tego przyrządu.
1 – czas nauki i sposób nauczania.
Specyfika użycia tonfy powoduje, że czas nauki musi być dłuższy niż w przypadku konwencjonalnej pałki. Głównym problemem jest nauka ruchów zamachowych, charakterystycznych dla tej broni.
2 – zastosowanie.
Większość technik opiera się na ruchu rotacyjnym, odśrodkowym. Nasze prawo nie dopuszcza do użycia wielu technik, które stanowią osnowę szkoleniową tego typu broni. Ma to swoje uzasadnienie i rację bytu, ale w procesie szkolenia wyeliminowanie tych technik nie pozwoli na pełne poznanie broni.
Jeżeli jednak proces treningowy jest wykonany (głównie systematyczność i poprawne nauczanie technik) prawidłowo posługiwanie się tym przyrządem może przynieść wiele korzyści. Tonfę można użyć nie tylko w celach prewencyjnych, ale również jako wielofunkcyjny przedmiot.
Teoria i metodyka treningu
Tonfę ze względu na swoją budowę można używać na kilka sposobów: uderzenia końcami, dźwignie czy duszenia poprzez naciski przyrządem. Ogólnie posługiwanie się tonfą policyjną można podzielić na kilka grup technik:
- pchnięcia
- techniki zamachowe
- techniki blokowania
- techniki interwencyjne (dzwignie, duszenia, trzymania)
- obrony przed chwytami
- obrony przed uderzeniami.